Peintres Femmes
Peintres Femmes (op foto: Berthe Morisot)
In Parijs wordt tot 4 juli in het Musee du Luxembourg de expositie Peintres Femmes gehouden.Vertaald is dat: Vrouwelijke schilders. Getoond worden de werken van vrouwen werkzaam van 1780-1830. Ik denk niet dat ik er naartoe zal gaan, maar wil er toch melding van maken. Niet alleen vanwege de expositie zelf, maar ook vanwege de aankondiging. In de Franse taal is namelijk vrij recent officieel besloten om vrouwelijke beroepsbeoefenaars ook met de vrouwelijke vorm aan te duiden. Vroeger kenden ze voor schrijfster alleen: un ecrivain. Tegenwoordig is het une ecrivaine en voor voetbalster: une footballeuse!
Wat een verschil met het Nederlands! Daar is de tendens juist omgekeerd. De vrouwelijke beroepsnaam wordt de laatste jaren vervangen door de genderneutrale (mannelijke) vorm. Vroeger zeiden we schrijfster, maatschappelijk werkster, verkoopster, kapster, zangeres, schilderes, danseres enz. Dat mag nu niet meer. Schijnt discriminerend te zijn. Nu is het allemaal eenheidsworst en moet je maar raden of het een vrouw is die het beroep uitoefent.
Connie Palmen: schrijver of schrijfster?
Onlangs werd ze in Collegetour namelijk aangekondigd als schrijver. Ik vind het een verarming van onze taal. Met de taalkundigen Ingrid van Alphen en Dries Vervecken ben ik van mening dat dit vermannelijken van beroepsnamen voor vrouwen averechts zal werken. Vrouwen worden zo (weer) onzichtbaar gemaakt. Waarom laten we ons nu weer wegmoffelen? Juist nu vrouwen volop meedraaien in de werkende maatschappij!
Voelen we ons als schrijver belangrijker dan als schrijfster? Zijn we bang minder serieus genomen te worden als we ons lerares noemen in plaats van leraar? Vinden we redactrice minder vakbekwaam klinken dan redacteur? Laten we daar eens over nadenken: wat is er op tegen om je schilderes te noemen in plaats van schilder?
Ik verwacht dat we over tien jaar alles weer terugdraaien en dat we dan weer fijn kapster of zangeres kunnen zijn.
