What's in a name?
What's in a name?
Deze uitspraak van Shakespeare schoot me te binnen toen ik gisteren in het journaal de coureur Louis Hamilton zag. Hij liep gearmd met zijn moeder en kondigde aan dat hij voortaan haar achternaam Larbastier wilde toevoegen aan de naam Hamilton. Hij gaf als argument dat hij zijn moeder op deze manier wilde eren en voegde eraan toe het vreemd te vinden dat wanneer vrouwen trouwen, zij hun eigen achternaam inruilen voor die van hun man. Toch ken ik veel vrouwen die, hoewel getrouwd, hun eigen naam zijn blijven gebruiken, evenals ikzelf deed. En mijn moeder ondertekende altijd met "Van Kesteren-Sprong."
In veel landen is het inderdaad de gewoonte om de naam van de man te gaan gebruiken, maar Spanje is wat dat betreft een uitzondering. Daar gebruiken vrouwen altijd twee achternamen en krijgen kinderen zowel de naam van hun vader als die van hun moeder. Let maar eens op: Spanjaarden hebben altijd twee achternamen. Zo signeerde Picasso zijn vroegste werken altijd met Pablo Ruiz-Picasso, omdat zijn moeder Ruiz heette. Later liet hij die naam weg. Misschien omdat kortweg "Picasso" beter in de mond lag?
Veel jonge vrouwen denken misschien dat het een verplichting is? Dit is echter bij de wet allang niet meer het geval. Het is een typisch overblijfsel van een patriarchale maatschappij. Dus: hou je eigen identiteit; een man doet dat toch ook? Je bent ook niet verplicht om je kind de achternaam van de vader te geven. Toch doen de meeste jonge ouders dat. Waarom? Omdat het zo hoort?
Durf toch te breken met die conservatieve gewoonte. Het past niet meer in onze moderne maatschappij waarin vrouwen steeds meer een belangrijke rol spelen. Bovendien: zij draagt en baart het kind, dus lijkt het me logisch dat het kind haar achternaam krijgt of die van beide ouders.
